Zie het als een avontuur... 🙄

13 juni:
Tijd om te gaan! De wekker ging om 7 uur. We hebben een lange dag vandaag. Snel ontbeten en daarna gauw uitchecken bij het hotel en inchecken bij Blue Water Express.

De dag blijkt nog langer te worden dan van tevoren gedacht. De ferry van Lombok naar Bali zal in de haven van Bali moeten wachten op plek. Dit kan tot 5 uur duren!🙈 Omg...

We laten het maar gewoon over ons heen komen, want we zullen het toch moeten doen.😅 Nog een extra avontuur laten we maar zeggen.🙈 En iets om over naar huis te schrijven.😉😁

We hadden nog tijd voor een kop koffie bij restaurant Diversia. Edwin raakte in gesprek met een van de medewerkers van het restaurant. Deze vertelde dat wij straks in Lombok bij een haven terecht komen waar hij vlakbij woont. Tijdens het gesprek vroeg Edwin hem naar de aardbeving en of zijn familie in orde was. Hij begon heel druk te praten, raakte een beetje zenuwachtig en vertelde dat zijn nekharen iedere keer overeind gingen staan bij het woord 'earthquake'. Zijn familie was in orde op het zoontje van zijn zus na, die heeft het niet overleefd. Vreselijk! Er zijn meer dan 1000 mensen op dat eiland overleden door dit heftige verschijnsel van moeder natuur. De man wilde er graag over vertellen en werd iets rustiger toen het gesprek vorderde. Hij vertelde dat hij op Gili Trawangan aan het werk was terwijl de aardbeving plaatsvond en hoe vreselijk het is om je familie niet direct te kunnen bereiken en te zien. Helaas werd het tijd om te vertrekken en zeiden we hem gedag.

Onderweg waren we er nog een beetje door overdonderd. Wat een angst moeten deze mensen vorig jaar toch hebben ervaren.

Veel tijd om erover na te denken, hadden we echter niet. We moesten met onze backpacks en handbagage over een pier naar de boot lopen. Lopen? Zeg maar gerust klimmen! En een pier? Zeg maar gerust plastic vlotten die los (!) op het water liggen. Hoe gaan we dit doen dan? Geen idee hoe, maar het is ons gelukt. We gingen met 6 personen tegelijk. We renden stukken, hielden elkaar vast op stukken, balanceerden op stukken en deden een soort waterdans. Opeens waren we bij de boot.😄😁 De boten voeren binnen 20 minuten naar Lombok. Daar aangekomen, zagen we de bus al staan. Helaas hebben we daar echter bijna een uur gewacht voordat we daadwerkelijk vertrokken, in de hete zon met onze backpacks en tassen.🙈😅 Eenmaal in de bus was het anderhalf uur rijden naar de andere kant van Lombok. Halverwege stopten we en kwam een vrouw de bus in om te vertellen dat we eten kregen van de Mac Donalds. We kregen allemaal een doosje waarvan het leek alsof er een hamburger omdat, maar er zaten kippenvleugels in met rijst. Heel netjes geregeld en het was erg lekker!

We kwamen aan bij de haven en pakten onze spullen weer. Wat is het warm geworden inmiddels!😅 We hebben bij de haven bijna anderhalf uur gewacht totdat we de ferry op konden. Toen we eenmaal aan boord waren, moesten we een plek zien te vinden. Toen begon deze 'hell of an adventure'.🙈 Het was zó druk aan boord. Dit is namelijk de enige boot die nog mag varen. Dit is vanuit de overheid besloten. We vinden een plek op het bovenste dek (wat overigens heet is, want het staat al uren vol in de zon), zetten onze tassen neer en  gaan er lekker tegenaan zitten met het idee dat we zo gaan vertrekken. Er zijn geen stoelen, dus we nemen echt plaats op het dek. We zitten met 2 jongens uit Australië aan de rechterkant naast ons die zich gelijk voorstellen en een Duits stel aan de linkerkant, dus we hebben direct gezelligheid om ons heen. We bestellen een biertje met elkaar. Inmiddels begint het echt heel erg warm te worden. We hadden het idee ieder moment te vertrekken en de wind te gaan voelen, maar dat gebeurde niet. Het begon bewolkt te worden, maar op de een of andere manier niet aan de kant van de zon. Het dek wordt warmer en warmer🌡... En ik werd chagrijniger en chagrijniger😡... 

Samen met het Duitse meisje loop ik een rondje over het dek, op zoek naar een zuchtje wind. We klagen samen een beetje over de warmte terwijl Edwin een biertje drinkt met de mannen. Opeens zien we dat de touwen worden los gemaakt. Yeah, finally!! We gaan! Eindelijk voelen we een briesje. Het is ongeveer 4 uur varen en dan is het afwachten hoe druk het is in de haven van Bali. Als het druk is, kan het dus nog wel eens 5 uur duren voordat je van boord kunt. In dat geval lig je 5 uur lang stil in de haven.🙈 We duimen dat alles meevalt. In ieder geval heb ik vandaag veel tijd om te schrijven.😂 

Ik ben dit stuk nu ook live aan boord aan het schrijven. Het is nu een paar uur later en  inmiddels pikkedonker. Er is geen verlichting. Het enige wat we zien, zijn de lichtjes voor ons op zee. Bali is in ieder geval in zicht.😅

Deze alinea begin ik  weer anderhalf uur later. We zien we nog steeds de lichtjes, maar liggen wel al meer dan een uur stil op zee voor de haven. Eerst moet een schip volledig uitgeladen zijn voordat wij de haven in kunnen. Door het stil liggen op zee en de deining die daardoor ontstaat, beginnen mensen aan boord nu ziek te worden. Het is nog steeds pikdonker en om ons heen horen we overal mensen overgeven. Het blijft een avontuur...

Uiteindelijk hebben we anderhalf uur voor de haven stil gelegen. Wat is dat frustrerend!😡 Zoals we in het begin klaagden over de warmte, begin ik nu over het donker en de wind op zee. En dat terwijl je vlak voor de haven ligt. Er zijn geen stoelen, je zit gewoon op het kokend hete dek. En dat terwijl we hebben betaald voor een van de beste (en duurdere maatschappijen). Hier gaan we thuis dus echt nog wel even achteraan. We voelen ons echt behandeld als vee.🐄 Al is het ergens ook wel leuk mee te maken hoe de lokalen zich verplaatsen tussen de eilanden. Het was dus wel oprecht een ervaring. 

Na de boottocht kwamen de taxi chauffeurs ons tegemoet. De taxi van Blue Water stond al klaar en gaf aan dat het anderhalf uur rijden is, maar door de vele stops wordt het 3,5 uur rijden. Het is inmiddels 22.00 uur en we hebben nog geen hap gegeten. We pakken wel een privé taxi.

Een uurtje later komen we al aan bij het hotel. Snel inchecken, want we zijn inmiddels erg hongerig. We vragen aan de staff van het hotel of we ergens nog iets kunnen eten, maar zij geven aan dat alles gesloten is. 'Hè?' We zitten in Cangu. Dé place to be waar iedere toerist razend enthousiast over is. Is alles echt al gesloten? We huren direct een scooter en gaan op zoek. We hebben een cafeetje gevonden die voor ons nog een broodje kip wilde maken en wat frietjes, verder leek alles uitgestorven. Vreemd... dit gaan we morgen verder uit zoeken, want we zijn nu toch bekaf.😅 Wat een dag... Wat een avontuur...